انقلاب کردیم از بهر زندگی بهتر

رو راست بگویم:
هر خاطره ای که
فقر را در نظرم
کند تداعی
از آن بیزارم
تا حد گریه و زاری
خانه های کاهگلیِ
دو ریشتری
بقالی های کوچکِ
بی مشتری
کوچه های تنگ و باریک
پر از گل وشل و تاریک
نشستن به دور کرسی
و چراغ اعلا الدین
یا بخاری های نفتی 
کلاس های سرد و یخ و بی قواره
با معلم های بد اخلاق و بیچاره 
نیمکت های زهوار در رفته 
و تخته سیاه های شکسته
هیچکدام،
هیچکدام نماد
ساده زیستن نبودند
مادامیکه قشری
بنا میکردند دیواری 
از اسکناسهای سبز هزاری
سایه فقر دیوارش
می کرد سنگینی 
بر روی سر بسیاری
آه.... چه تلخ است
دائما برای خاطراتی که 
جز فقر و بدبختی
نداشت هیچگونه خیر،
می گوییم: یادش بخیر!
تو گویی 
ـ از یادمان رفته است
که ما انقلاب کردیم
از بهرزندگی بهتر
 نی زانکه شویم کهتر

علیرضا تبریزی