تبسم به مرگ

سکوت را با سکوت نظاره میکنند
مردم مسخ شده 
از پس چوبه دار
ناظر مرگ سربداری هستند
اما،
اواز مرگ نمی هراسد
مرگ را به سخره گرفته است
طناب بر گردن
با نگاهش فریاد میزند:
ـ از بهر چه به تماشا ایستاده اید؟
آن طناب « سکوت » را از گردنتان باز کنید.
حق را فریاد کنید!
سپس 
گل چهره اش با خنده میشکفد
بر لبش لباس تبسم میپوشاند
تا سکوت برهنه را شرمگین کند
در کسوت این همه بی عدالتی
سکوت بیش از این جایز نیست،
بشکنید شیشه سکوت را
وحق را فریاد کنید
از بهر چه به تماشای سیرک مرگ آمده اید؟
رسم نیست، دیگران به ناحق سربدارشوند،
و شما تماشاگر!
طناب ترس از گردن برافکنید
حق را فریاد کنید
وقتی ظلم تبسم بر لب دارد
وحق اشک ریزان است.
من بر این کمدی وحشت میخندم
که قضاتش جنایتکارند
مجریانش از ترس چهره پوشانده اند
مردمانش به تماشا می ایستند.
اما من با افتخار سربدار
بر لب مرگ بوسه میزنم.

علیرضا تبریزی