اجرای یک سمفونیک، نیاز به یک رهبر دارد. ضمن اینکه همه نوازندگان باید به سازهای خودشان آشنایی کامل داشته باشند. رهبرارکستر از روی پارتی تور نوازندگان و یا گروه کر را با باتون ( چوب مخصوص رهبر ارکستر ) هدایت میکند. تصورش را بکنید درحین اجرای یک کنسرت بزرگ یک یا چند تماشاچی در سالن با صدای بلند از رهبر انتقاد کنند! مسلما رهبر اکستر بی توجه به آن سر وصدا به کار خودش ادامه میدهد، اما شاید آنها با سر و صدای خودشان روی نوازندگان تأثیر منفی بگذارند، طوری که آنها ناچارا خارج بنوازند. از طرفی منتقدین هم در گوشه ای از سالن نشسته اند و دارند نت برداری میکنند تا ایرادهای رهبر ارکستر را بعد از اتمام اجرای کنسرت به او یادآوری کنند. اما یک و یا چند منتقد برای انتقاد کردن بسیار عجله دارند. میخواهند انتقاد خودشان را به صرف اینکه اجرای موسیقی باید بدون ایراد انجام شود با صدای بلند شروع می کنند به نقد کردن. اما رهبر همچنان از آنجائیکه به کارش مسلط هست، بی توجه به نق و نوق آنها به کار خودش ادامه میدهد. هیچکسی از بیرون نمیتواند برای رهبر ارکستر تصمیم بگیرد که نوازندگانش چگونه باید بنوازند. مخصوصا که اگر به فن موسیقی آشنایی چندانی هم نداشته باشند. یا اگرآشنایی هم دارد بیشتر تک نوازی کرده اند. اما اصرار دارند که درست در هنگام اجرای کنسرت، به حرف های آنها گوش کنند و انتقادشان را بپذیرند. یک رهبر ارکستر مسلما آنقدر مسلط هست که خونسردانه به کار خودش ادامه دهد بی آنکه تحت تأثیر عوامل خارجی قرار بگیرد. اما ناگهان در کمال بهت و ناباوری متوجه میشوید یک یا چند نفر از نوازندگان هنگام نواختن بعد از اینکه چندین بار خارج زدند، خسته میشوند، بی مقدمه آنجا را ترک میکنند. سپس از رهبر ارکستر شکوه و گلایه میکنند که او خوب نمی تواند کنسرت را هدایت کند.
داستان مبارزه ما با رژیم هم از یک سری ریتم های ناموزن تشکیل شده است. تکنوازها وشنوندگان بی تجربه در خارج از سن به رهبری ارکستراعتقاد ندارند. میگویند هر کی هر جوری دوست دارد بنوازد. اما شکست « کنسرت بزرگ سبز» را از فقدان رهبری میدانند. خلاصه نه خودشان می نوازند و نه میگذارند کسانی دیگری بنوازند.
وقتی کنسرت بزرگ انقلاب با قطعه مخالفت با « ولایت فقیه » نواخته شد، عده ای عمدا باسش را بالا بردند تا ظرافت موسیقی به سمع شنوندگان نرسد، اما بلافاصله آهنگ « سپاه پاسداران را به سلاح سنگین مجهز کنید » را با صدای گوشخراشی نواختند. سپس آهنگ « ضد انقلابیون را به کمیته ها معرفی کنید » را اجرا کردند.
قطعه « مخالفت با حجاب اجباری » و « مخالفت با قصاص » موزیکال سختی بود که به زیبایی اجرا شد. اما بی هنران « حزبی » که درنوازندگی از هنر بی بهره بودند، کنسرت ولایت فقیه را با دهل و طبل برای جمهوری اسلامی اجرا نمودند ومعتاقبا به مخالفین رژیم اصرار میکردند که باید اجرای « سمفونی مرگ » ساخته استالین ـ خمینی را بپذیرند. اکنون با گذشت زمان آهنگ ناموزن مماشات ریتم مبارزه را تغییر داده است، گروه کُر مماشات عربده کشان مبادرت به اجرای موزیکال گوشخراش دیگری پرداخته است، تا نوای دلنشین سرنگونی را درمیان هیاهوی « استعفا » « مرگ های مشکوک » « آی دزد، آی دزد » گم و گورش کنند.
علیرضا تبریزی
