خدمت همه کسانی که دغدغه این را دارند که مجاهدین پایگاه اجتماعی ندارند، بجای اینکه از این ادعا خوشحال باشند، برعکس در کمال تعجب می بینیم که آنها در منگنه پارادوکس قرار دارند و اینگونه اظهار نظر میکنند: آنها هستند، اما وجود ندارند، وجود دارند پس چرا نیستند؟ در نهایت نگرانی اشان را هم نمی توانند پنهان کنند، پس چرا رژیم در سال هشتاد وهشت، بعد از بیست و یک سال که ادعا میکند، با تله " مرصاد" و قتل عام زندانیان مجاهد در سال شصت وهفت تتمه اشان را هم در آورده است، برای خواباندن قیام و انقلاب نوین مردم، مجبور میشود باز به حربه " منافق" متوسل شود، تا با آن دست و پای موسوی را هم که برای یک لحظه « بازگشت به دوران طلایی امام » از زبانش نمی افتد را زنجیر کند। و در کمال ناباوری، بلافاصله با شعله ور شدن آتش خشم مردم؛ حمله به اشرف در دستور کارش قرار میگیرد
بلاخره متوجه نشدیم، که کدام را باید باور کنیم؟ آنها وجود دارند یا ندارند؟ اگر ندارند پس این همه لشگر کشی برای سه هزارو پانصد نفر برای چیست؟ و چرا بعضی ها ضمن تنفر از جمهوری اسلامی، با گیر دادن به مجاهدین، به ماندگاری آن کمک می کنند؟
علیرضا تبریزی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر