امروز به کلیپ ذیل نگاه کردم که در باره مجروحین و مصدومین بمباران شیمایی بود که توسط ارتش دیکتاتوری اسد در اطراف دمشق صورت گرفته بود. نگاهم به مونیتور خشک شد وافکارم در سال 1939 قفل شد. پرژکتور حافظه ام روی پرده چشمانم تمام صحنه های فیلم هایی را که تاکنون در باره جنایات هیتلر دیده بودم، انداخت. با اینکه کلیپ بیشتر از یک دقیقه و شش ثانیه نبود؛ معهذا از بختک جنایاتی که روی چشمانم سنگینی میکرد قادر نبودم خودم را تکان دهم. به خودم نهیب زدم برای اینکه خودم را از دست بختک خلاص کنم تا به دنیای حقیقی برگردم، بٌعد زمان مانع از حرکتم به سوی سال 2013 میشد ـ نمیخواستم باور کنم چنین جنایاتی در عصر آیفون و اینترنت دارد صورت میگیرد. اما دیدم آنچه را که می بینم؛ خواب و خیال نبوده است، حقیقت ناب است. حقیقت وحشی گری از نوع دمکراسی صامت را که متآسفانه نمیتوانم منکرش شوم! پیش خودم گفتم؛ اگر بشار اسد یک دیکتاتور است، اگر رژیم ایران ماورای دیکتاتورهاست، حق طبیعی آنهاست که چنین جنایاتی را مرتکب شوند! اما جنایتکارتر از آنها کسانی هستند که عامل پیدایش چنین دیکتاتورهایی هستند. آنها بعد از دیدن جنایات دیکتاتورها برای آرامش وجدانشان در محراب دمکراسی و حقوق بشر، با خون بی گناهان غسل جنایت میکنند. و در این وانفسای بی عدالتی های غربیها و مدعی دمکراسی، روشنفکران ایرانی چه خوش خیال، بی آنکه جنایات بشار اسد را محکوم کرده باشند، خواهان اجرای دمکراسی داغ تر از کاسه آش غربی ها هستند!
علیرضا تبریزی
علیرضا تبریزی
۲ نظر:
va to hichvaght be in fekr nemikoni ke sazandeh in selahha che kasani hastand!
چرا عزیز! سوداگران مروج دمکراسی! برای اینکه سر مردم جهان سوم را در کیسه کنند. همانهایی هستند که تشنه نفتند. نفت، نفت و باز هم نفت.
ارسال یک نظر